غرور
یه جمله ساده
غرور چشم ، گوش و مغز آدمو می پوشونه.
کسی که به فکر غرور و خودشه نه اصل داستان ، نمیتونه موفق باشه.
چون اصلا با همه توان تمرکز نداره. دنبال اینکه چی درموردش فکر میکنن.
همش این ملاحظه رو در نظر میگیره تصویری از خودش که دوست داره و از خودش ساخته حفظ بشه.
نمیتونه خوب گوش بده - خوب فکر کنه و در نتیجه تصمیم بگیره و عمل کنه.
موجود تک بعدی.
آدم های اعتقادی معمولا مغرور هستن در بسیاری از مواضع.
دیدم که میگم.
برعکسش کسی که میخواد همش متواضع باشه ، یکسره ،خواسته یا ناخواسته نفسش میشکنه
اونم یجور احمقه
دیدم که میگم.
حد وسطو رعایت کنیم خواهشا.
اینکه میگم آدم باید خودش باشه و به ندا های درون خودش گوش بده.
البته چه بدبختیه اون کسی که خودش با خودش یکی نیست.
یعنی چندتا از خودش وجود داره که هر کدومش یه ندای درونی میگه ،تو موقعیت های مختلف، نمیتونه تصمیم بگیره
هر ندای درونش یه چیزی میگه. افسردگی و پریشانی بلاتکلیفی ، بی برنامگی و عدم خودشناسی (که تربیت تو این مورد خیلی مهمه به نظرم).
این نتیجه ضعف نفس در اثر شکستن زیاده.
یا در اثر گرفتاری های زندگی ...
حس گناه هم میتونه همچین پیامدی داشته باشه.
اینا هم در برابر آدم های مغرور هستند ، جفتشون خطرناکن.
خلاصه اینکه آدم خودش باشه و عادی خودش باشه ، کار خیلی سختیه که کلید قفل های بسیارری در زندگیه.
چون اینجوری شما میتونید با تمام توان و استعداد های درون وجودتون ، با همه آنچه که هستید به حقایق زندگی نگاه کنید، پی ببرید و بفهمید.
به نظرم مفهوم زندگی یعنی حقیقت - حقیقت همینجوری کشف نمیشه .
خیلی چیزا هستن که باعث میشه حقیقت هارو نبینیم یا از یاد ببریم .واقعا خیلی چیزا هستن ..
البته من خودم این ضعف هارو دارم.
یه موضوع دیگه اینکه ، آدم نباید از طرفی هم نگران شخصیتش نباشه و اینکه دیگران نگاه غیر منصفانه نداشته باشند به
شخصیت و توانایی آدم.
ولی شخصیت چیزی نیست لازم باشه همش بپاییشو نشونش ، شخصیت واقعی تو وجود ،رفتار و ناخودآگاه آدمه.
مفهوم شخصیت اینه ، نه چیزی که قراره تظاهر کنی. صفای وجود هر آدم حرف زدن ساده و معمولی رسا و مثبت.
اینا باید واقعی جزئی از خود آدم باشند نه اینکه رعایت و تظاهر بشه.و گرنه داری از روی غرور خودتو نشون میدی.
خداوند همه ما را عاقبت بخیر کنه ان شاء الله 
